Van profeten in de Bijbel lijkt het soms dat zij een soort stem uit de hemel hebben gehoord die hen opriep een of ander vervelend karwei op te knappen. Het godsvolk oproepen tot rechtvaardigheid en zo is soms een heel moeilijk karwei. Die oproep aan hen was toch meer vanuit de nood, de vraag zoals die zich voordeed bij hun medemensen en dat kon dan de stem van de Allerhoogste genoemd worden. Van de profeet Moses is bekend dat hij naar de Egyptische koning, de farao, moest gaan om te vertellen dat hij het godsvolk moest laten vertrekken. Moses had er niet zo veel zin en probeert er onderuit te komen door er op te wijzen dat hij een spraakgebrek had: hij stotterde namelijk. Geen natuurtalent dus. Maar hij kon er toch niet onderuit en Aaron deed dan wel het woord. De profeet Jeremia had ook al geen zin:” Als ik denk: Ik wil hem niet meer noemen, niet meer spreken in zijn naam, dan laait er in mijn hart een vuur op, dan brandt het in mijn gebeente. Ik doe moeite om het in bedwang te houden, maar ik kan het niet.
Het mag duidelijk zijn dat onze levensroeping niet per se samenvalt met onze talenten. Roeping daar raak je in verzeild door omstandigheden, door een vraag van mensen, door iets wat je aanspreekt en wat je dan werkelijk gaat doen. Waarschijnlijk heeft ieder van ons wel zo’n verhaal over hoe je tot een levensinvulling bent gekomen en waar men dan toch heel gelukkig in kan zijn. Sta mij toe even op te merken dat ik mijzelf nooit als een pastoraal natuurtalent heb gezien, misschien was ik een betere TV-reparateur geworden of zoiets, maar zo is het niet gegaan en het spijt me niets.
Vandaag op roepingen zondag wordt ons gevraagd eens na te gaan, niet waar we zo goed in zijn of wat we zo heel graag willen, maar of we durven in te gaan op de oproep van mensen of omstandigheden. Die doen zich elke dag opnieuw voor. Misschien ontmoeten we mensen die de richting in hun leven zijn kwijt geraakt, routezoekers in het donker. Dan zouden we als levende straatlantaarn kunnen fungeren door hen voorzichtig mentaal bij de hand te nemen. Enfin, er zijn zo veel mogelijkheden om tot “heil te zijn voor de ander” zoals de apostel Paulus dat beschrijft. Pas als we ons nergens en door niemand laten aanspreken, dan missen we onze roeping. Dat kunnen we als christen niet maken.