Evangelieprikje 2015

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De Bijbel mag dan wel het woord van God bevatten, niks menselijks is het boek vreemd. Vandaag zijn het de twee zonen van Zebedeüs die op een glansrijke manier de mens vertolken. De mens die ze neerzetten heeft ongetwijfeld zeer positieve eigenschappen maar is ook ambitieus en misschien wel wat selectief doof. Als Jezus hen vertelde over Zijn lijdensweg, dan is bij hen vooral de glorie aan de andere kant van het leven hen bijgebleven. Ze willen de belangrijkste plaatsen innemen. Een signaal dat ze Jezus niet helemaal begrepen hebben. Want wie plaats wil nemen dicht bij de Verheerlijkte Jezus moet ook de beker van het lijden tot de bodem drinken. En dan nog is het niet aan Jezus om de plaatsen toe te wijzen.

Dit voorval brengt uiteraard wat spanning in de groep teweeg. Gelukkig, zo kan Jezus aan Zijn leerlingen en dus ook aan ons uitleggen waar het echt om draait. De leerlingen die leider willen worden, moeten zich klein maken, volledig ten dienste staan van de kudde die ze voorgaan. Het is door dat gegeven leven, een leven vanuit Gods liefde dat Jezus veel mensen kan bevrijden uit de slavernij van angst en geweld, van bezit en macht zoals men vroeger ook slaven kon vrijkopen. Ik meen dat onze huidige paus een zeer verdienstelijke poging onderneemt om dit evangelie in praktijk te zetten. Over het algemeen zien we een paus die zich dienend en bescheiden opstelt en juist van daaruit moreel gezag haalt om de stem van het evangelie te laten horen.

Maar het is niet alleen de paus die zich dienstbaar moet opstellen, het is een opgave voor ieder mens die probeert christelijk te leven. Ook voor de missionarissen dus die we vandaag op deze Missiezondag speciaal gedenken. De tijd dat men vanuit het Westen op een paternalistische manier de Blijde Boodschap ging opleggen aan de sukkelaarkes aan de overkant, is gelukkig voorbij. We moeten dat trouwens ook relativeren, het is goed het werk van de missionarissen altijd in de tijdsgeest te plaatsen.

Vandaag is missie nog altijd getuigen met woord en daad van de Blijde Boodschap die God ons via Jezus gebracht heeft. Niet met een pretentie die andere levensovertuiging beoordeelt, of erger nog veroordeelt, maar bescheiden getuigen van Gods liefde voor elke mens. De professionele missionarissen worden dan misschien minder in aantal, de nood aan missionarissen is er niet kleiner op geworden.  Meer dan ooit hebben mensen – ook hier in onze Vlaamse Kerk – enthousiasmerende mensen nodig die de Blijde Boodschap belichamen. Het is niet alleen iets voor gewijden, ook voor toegewijden. Dat getuigen doen we niet om een goede plaats te verdienen in de hemel, maar wel omdat die Blijde Boodschap ons gelukkig maakt en wij zo veel van mensen houden dat we dit geluk niet alleen voor onszelf willen houden. Als godsdienstleraar weten mijn leerlingen en veel andere mensen dat ik gelovig ben. De meesten delen mijn geloof niet, maar af en toe hoor ik tussen de regels enige verwondering soms bewondering over de manier waarop gelovigen naar het leven kijken. Het christendom is één van die stemmen die een plaats krijgt in onze samenleving; het is aan ieder van ons om er te blijven voor zorgen dat die stem haar plaats behoudt. Het is toch jammer dat zoveel christenen vandaag niet durven getuigen van hun geloof. Zelfs in gesprekken na een viering, of een doopgesprek durven wij bijna niet over het geloof in Jezus praten. Hoe zielig kan je zijn als gelovige? Uiteraard zal niet iedereen het eens zijn met je, en voor je het weet gooien ze enkele katholieke regeltjes voor je voeten waar je eigenlijk zelf niet achter staat. En toch … durf getuigen, laat zien en horen dat christenen ook mensen van deze tijd kunnen zijn met een Boodschap die onze tijd ver overstijgt. De kern van het evangelie is goed nieuws, de meeste mensen hebben daar geen problemen mee. Dat wil niet zeggen dat ze het ook geloven, wel dat ze bereid zijn ook die stem te horen. Veel van de weerstand die ik ondervind gaat over kerkelijke regels die volgens hen -  en ook soms volgens mij – indruisen tegen de geest van het evangelie. Sommige regels willen mensen weer verknechten, terwijl Jezus ons wou vrij maken.

Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat deze Missiezondag ons niet alleen doet mijmeren over een rijk katholiek verleden waarin Vlaanderen zijn zonen en dochters uitzond om te getuigen, maar ook de start kan zijn om zelf missionaris te worden in de kleine wereld die de onze is. Zo is Jezus ook begonnen … om Hem is het ons te doen, niet om een plaatsje in de hemel. Daarom eet ik hier al rijstpap ...