Verslagen maken, rapporteren, registreren, het hoort bij het hedendaags management en bij de Human ressources. Weten is meten.
Er kruipt soms meer tijd in het rapporteren dan in het bezoek zelf.
Ervaringen delen
De hedendaagse verantwoordelijke Human Ressources is allicht niet tevreden met het korte summiere zinnetje bij Marcus dat de twaalf bij Jezus verslag uitbrachten over hun zending. Hij wil weten hoe lang ze onderweg waren. Hoeveel mensen hebben ze gezien? Hoe werden ze onthaald? Welke resultaten hebben ze gehad?
Daarover zegt de evangelist niets. Maar we merken wel hun behoefte om verslag uit te brengen en ervaringen te delen. Jezus heeft hen gezonden, dus kunnen ze hem ook vertellen hoe het hun is gegaan en of zij erin geslaagd zijn mensen te bekeren, zieken te genezen, angstige mensen moed in te spreken en hen te bevrijden van kwade geesten.
En wanneer wij dit schrijven of lezen kunnen we nadenken over onze verkondiging en onze inzet voor het Rijk Gods nu. Zijn we ermee begaan? Wie bereiken we? Wat kunnen we aan Jezus voorleggen over ons werk, over onze inzet en de resultaten? Dit kunnen vragen zijn die tijdens een functioneringsgesprek gesteld worden.
“Wij beseffen dat zowel in de maatschappij als in de Kerk veel op ons afkomt”, schrijft bisschop Lode Van Hecke in een beleidsbrief van 31 mei 2024. “Onze hoog technische en geautomatiseerde cultuur heeft als paradoxaal gevolg dat we ons minder dan ooit meester voelen over situaties en gegevens. Bovendien is er ook in onze maatschappij een tekort aan jonge, nieuwe werkkrachten.
Daarbij komt natuurlijk wat de Kerk in Vlaanderen meemaakt sinds enkele jaren. De kritiek op de Kerk is verregaand. Het trauma van de slachtoffers van seksueel- en machtsmisbruik zullen we nog lang met ons meedragen. Onze positie in de samenleving is fundamenteel veranderd en we worstelen daar nog mee. Religie dreigt ook een louter privézaak te worden.”
Zorg om bezinning en rust
Jezus beseft zeker dat zijn leerlingen na hun werk en inzet ook tijd moeten nemen voor rust, stilte en bezinning. Hij is bekommerd om het welzijn van zijn leerlingen. Hij zelf gaf al herhaaldelijk een teken dat bezinning hem dierbaar was en dat hij zich daarom in de stilte terugtrekt (Mc. 1,35; 4,10). Daarmee geeft hij een waarschuwing tegen het activisme. Van wie in zijn voetspoor treedt, wordt veel gevraagd zowel aan inzet als aan bezinning.
De president van het seminarie citeerde in zijn conferentie voor de seminaristen een gezegde van de Franse priester Antoine Chevrier (1826-1879): “Le prêtre est un homme mangé.” En hij voegde er aan toe: “surtout le dimanche.” Er is een tijd geweest van de pastoor en zijn onderpastoors en de vele missen die elkaar opvolgden, en nu is er deze periode van een priester alleen met vieringen op verschillende plaatsen tijdens eenzelfde weekend. Het lijkt er op dat de pastoor van de bloeiende wijngaard toch niet de zwaarste job had.
Geen activisme
Een eeuw geleden, op 10 juni 1924 overleed in Moerzeke de zalige priester Edward Poppe. Zijn eerste opdracht was op de parochie St.-Coleta in Gent, een parochie met veel armen, waar hij zich zeer inzette voor de catechese bij de jonge communicanten en een conflictsituatie was met zijn pastoor. Hij geraakte totaal overwerkt en zat er fysiek en ook psychisch volledig onderdoor. Hij kwam na één jaar in de parochie St.-Coleta naar het psychiatrisch centrum Caritas in Melle voor een behandeling bij een geneesheer en deed er enige tijd dienst als hulppriester.
In zijn geschriften wijst hij meer en meer op het belang van de innerlijkheid. Hij zal die boodschap doorgeven als rector bij de Zusters in Moerzeke en als geestelijk directeur in het opleidingscentrum van geestelijke brancardiers in Leopoldsburg.
Eduard Janssens, rector van de H Pius X-kapel in Moerzeke, schreef het boek Over volle en lege dozen. Zalige Edward Poppe en de priesters. “Vaak gebruikte Priester Poppe de uitdrukking ‘lege of volle dozen’ om de Kerk, priesters en christenen van zijn tijd te karakteriseren. Achter de façade schuilde veel formalisme. Poppe voelde aan dat het zo niet verder kon en dat dit niet lang meer zou standhouden.
In zijn toespraken tot seminaristen en priesters stelde Poppe onomwonden: een ‘lege’ priester is een ramp voor hemzelf en voor de Kerk. Een priester dient zijn leven te vullen met innerlijk leven en met gebed, met een persoonlijke relatie met Christus. Hij moet streven naar heiligheid met een overeenkomstige levensstijl. Dan zal zijn priesterleven voldoening geven en vruchtbaar zijn.”
Van onze tijd wordt terecht gezegd dat wij koortsig en gejaagd leven. Maar het liedje “Op zij op zij” is al lang bekend. De moderne media bieden veel mogelijkheden maar brengen ons voortdurend in connectie. Medereizigers kijken tijdens de rit meer naar hun schermpje dan naar de persoon naast hen of in hun buurt. Het vergt al heel wat discipline om uit te maken dat je een aantal uren niet zult kijken.
Stilte behartigen
Vrije tijd wordt hoog aangeschreven, al betekent het niet altijd rust.
Jezus erkent dat na inzet ook rust mag komen. Hij stelt zijn leerlingen voor om een eenzame plaats op te zoeken en wat uit te rusten. Zowel vroeger als nu hebben mensen deze raad opgevolgd. Sint Bernardus hield daarvoor van de rotsen en de bomen. « Les arbres et les rochers t’apprendront ce que tes maîtres n’ont pu t’apprendre. » (Saint Bernard)
CCV-bisdom Gent organiseert ook dit jaar een vakantieweek, rijk aan samenzijn en ontspanning, aan plezier én herbronning voor gezinnen, koppels en alleenstaanden. Ze trekken naar het hooggelegen dorpje Chandolin in de Zwitserse Alpen.
Maar we kunnen ook dicht bij ons thuis stilte opzoeken en vinden, stilte scheppen in ons hart. Gabriel Quicke schreef het boek De taal van het hart. Over gebed en meditatie. Hij schrijft onder meer over de stilte, over het stil worden het zitten en ademhalen als innerlijke gebedshouding. “Meditatie brengt ons tot stilte in lichaam en geest. De stilte groeit binnenin. Zelfs in een rumoerige straat of in een drukke winkel kunnen we stil worden. We komen tot deze stilte door onze aandacht van onze gedachten, zorgen en bekommernissen af te wenden. Hoe doen we dit? Door het trouw herhalen van één enkel gebedswoord. Het trouw herhalen van eenzelfde gebedswoord vinden we in zekere zin terug in de zangtraditie van de Gemeenschap van Taizé waarbij men eenzelfde Bijbelvers zingend herhaalt” (Op. cit. p. 39).
Wanneer Jezus en de apostelen uit de boot stappen is er alweer heel veel volk, zoveel dat het hun niet lukt op een eenzame plaats rust te vinden. Jezus is gegrepen door de zoektocht van de mensen. Hij voelt medelijden met hen en hij wil voor hen een goede herder zijn.
Jezus zag en begreep de nood van de mensen. Dit zet hem aan om de boodschap te verkondigen die hem nauw aan het hart ligt. En hij zorgt er eveneens voor dat zij op die verlaten plaats kunnen gespijzigd worden. Zien, je laten raken, een antwoord geven. Marcus ziet drie werkwoorden in het optreden van Jezus. Jezus zag de menigte. Hij had medelijden en hij gaf hun onderricht. Aan ons om Hem na te volgen.