Er ging een kracht van Hem uit (2006)

Een dierbaar iemand verliezen doet altijd pijn. Maar een kind verliezen, is het ergste wat je overkomen kan. Zo is de ervaring van mensen die het moesten meemaken. Kinderen hebben nog een hele toekomst voor zich. En hun generatie, zo vinden wij, is nog niet aan de beurt. Daarom ervaren we het als heel oneerlijk. 
We lezen in het evangelieverhaal over het dochtertje van Jaïrus. Jaïrus, een vooraanstaande man in het joodse gebedshuis, is ten einde raad. Want zijn kind is er zo slecht aan toe dat hij vreest het te moeten afgeven. En daarom wordt Jezus hartgrondig om hulp gesmeekt. Kom haar asjeblieft de handen opleggen opdat ze mag genezen en leven. 
Aangekomen bij het huis van Jaïrus zag Jezus het geween om het kind dat al gestorven is. Televisiebeelden van rouwende mensen in het Midden Oosten laten ons nu zien hoe de mensen toen ook al in die streek luidruchtig uiting gaven aan hun verdriet. Maar Jezus zegt: "Dat kind is niet dood, het slaapt". En terwijl zij Hem uitlachten, zegt Hij: "Meisje, sta op!" En zij stond op. 
Er was een levenskracht van Hem uitgegaan. Maar, niet alleen van Jezus, ook van ons kan er kracht uitgaan. Als wij tenminste in zijn Geest willen leven. Dan kunnen mensen, in aanraking gekomen met ons, zich soms beter gaan voelen en nieuw leven ervaren. 
Als jij binnenkomt, zei oma, komt de zon binnen. Mijn dag is weer goed. Want als jij geweest bent, voel ik mij altijd weer een stuk beter...
Als ik jou met je handicap zie, en merk hoe je ondanks alles toch blijft lachen, schaam ik mij over mijn eigen gezeur...
Als ik moe en verdrietig ben, en alles lijkt tegen te zitten, zet ik jouw muziek op, en dan klaart de lucht meestal op...
Als ik me alleen voel, een donkere dag heb, praat ik wel eens tegen je foto, of brand ik een kaarsje, en dan is het net alsof ik weer beter verder kan... 
Soms gaat er van mensen naar ons, en soms van ons naar mensen toe, een kracht uit die geneest. Een kracht om te helpen opstaan en het leven nieuw te maken.