Evangelieprikje 2015

Het evangelie van vandaag is door de eerste christenen verteld en opgeschreven om de gelovigen die omwille van hun geloof vervolgd werden, moed in te spreken. De vervolging werd dan voorgesteld als een storm, de boot is de geloofsgemeenschap. Nogal wat mensen vinden dat de tekst ook voor de christenen van vandaag net daarom ook goed nieuws is. Ik blijf het echter fel overdreven vinden dat christenen vandaag in ons land zouden durven beweren dat ze vervolgd worden. Het is inderdaad zo dat de Kerk heel wat macht verloren heeft, maar dat staat haar evangelische zending niet in de weg. Integendeel, het machtsverlies bevrijdt de Kerk om zelf vervolger te worden van mensen die een andere (geloofs)overtuiging hebben. Ik vind het dus eigenlijk niet gepast de tekst in die context te plaatsen.

Maar het blijft natuurlijk wel een evangelie met een boodschap voor christenen van vandaag. Ook vandaag ervaren christenen – ook niet-christenen trouwens – dat het wel eens kan stormen in je leven. Er kunnen dingen gebeuren in je leven die alle vaste grond van onder je voeten weghalen, je hele wereld lijkt te wankelen. Vaak gaat dat bij gelovigen ook gepaard met een geloofscrisis. Waarom laat God dat toe? Waarom moet nu net mij dat weer overkomen? Heel menselijke vragen waar niet direct een antwoord op te vinden is. De gelovigen die deze geloofscrisis meemaken herkennen zich beslist in het beeld van een slapende Jezus die zich nergens iets lijkt van aan te trekken.

Welk perspectief biedt dit verhaal ons dan? Wat kunnen we dan doen? Moeten wij ook de slapende Jezus wakker maken? Hoe moeten we dat dan doen? Ik weet niet of Jezus echt slaapt, dus denk ik ook niet dat het de bedoeling van de evangelist is om de lezers van zijn evangelie aan te manen om Jezus wakker te maken. Ik denk dat het perspectief dat het verhaal ons wil geven ligt in het antwoord dat Jezus geeft. Hij vraagt zich af waarom de leerlingen bang zijn, waarom ze nog niet voldoende vertrouwen hebben. Het antwoord dat ons geloof ons aanreikt in crisissituaties is dat we moeten blijven vertrouwen en geloven. Laat net dat nu zeer moeilijk zijn in een crisissituatie. En toch leert het evangelie ons telkens weer dat uiteindelijk alles goed komt, met als extreem voorbeeld de kruisdood van Jezus: het fatale einde dat geen einde leek te zijn omdat God Jezus heeft doen opstaan uit de dood.

Geloven en vertrouwen, twee synoniemen, maar hoe krijg je dat? Dat is niet zo eenvoudig te beantwoorden, het is natuurlijk niet iets dat je zomaar in de schoot geworpen wordt. Je gaat niemand van de ene dag op de andere zomaar vertrouwen. Zo is het ook met het geloof in God. Om mensen te kunnen vertrouwen, is het noodzakelijk dat we die andere echt leren kennen, ook en vooral in crisissituaties. Dus moeten we er misschien eerst en vooral werk van maken God beter te leren kennen. Dat kan door de Bijbel te lezen. Daar zullen we bijvoorbeeld lezen dat God er altijd wil zijn voor ons, ook al is de schijn soms helemaal anders, toch wil Hij er zijn voor ons ... Maar de Bijbel is een boek, een doe-boek. Gelovigen die de Bijbel als heilig boek beschouwen worden ook verondersteld te gaan leven naar dit boek. Zo kunnen zij een open boek worden, Blijde Boodschap voor mensen die niet aan lezen toekomen. De Kerk heeft daarom altijd mensen nodig die de Blijde Boodschap voorleven, ze zijn levende uitnodigingen om God beter te leren kennen. Als mensen in hun leven geconfronteerd worden met pijn, lijden, onrechtvaaridgheid, dood, enz... kan God maar aanwezig komen in concret mensen die naast hen gaan staan. Ze kunnen de problemen uiteraard niet oplossen, we zijn Jezus niet: wij kunnen de strom van het leven niet het zwijgen opleggen. Maar door gewoon aanwezig zijn tonen we dat God de mens niet in de steek laat. Mogen ervaren dat je nooit in de steek gelaten wordt, zou dat al geen mooie start zijn om tot geloven te komen? Als het ooit eens stormt in je leven, wens ik je in ieder geval een medechristen toe die je laat voelen dat God je niet in de steek laat, dat Jezus niet slaapt ...